Chris Evert’ten Roland Garros 2025 tahmini
Roland-Garros 2025, Eurosport ve Max platformlarında tenis tutkunlarıyla buluşuyor.
Fransa Açık olarak bilinen dönemin ikinci Grand Slam’i Roland-Garros, 26 Mayıs – 9 Haziran tarihleri ortasında Paris’te düzenleniyor. Turnuva, Türkiye’de Eurosport ekranlarından ve dijital platform Max üzerinden canlı yayınlanacak.
Turnuva öncesinde, Eurosport’un uzman yorumcularından efsane tenisçi Chris Evert, bayanlar ve erkekler tablolarına dair dikkat cazibeli değerlendirmelerde bulundu. 18 Grand Slam şampiyonluğu bulunan Evert, Iga Swiatek’in düşen formu, Alcaraz’ın mümkün zaferi, Djokovic’in fizikî durumu ve Simona Halep’in emekliliği üzere birçok kıymetli hususa samimi açıklamalar getirdi.
Iga Swiatek hâlâ favori sayılabilir mi?
– Bence artık ortada net bir favori yok. Yani, benim için bakınca, doğal ki Iga’ya bakıyorum. Onu asla göz gerisi edemezsiniz. Bu turnuvayı o kadar çok kere kazandı ki… Ve bütün toprak kort turnuvaları farklı suratlara, farklı ortamlara sahip oluyor; kimileri kapalı, kimileri açık. Ancak Iga, Roland Garros’ta kendini en rahat hisseden isim. Bu onun en uygun yeri. Ve yalnızca şöyle düşünüyorum… Asıl sorum şu: Sanki işleri bilakis çevirebilir mi? Zira ne olduğunu kimse tam olarak bilmiyor. Bu, onun hayatındaki duygusal bir ögeyle mı ilgili, yoksa oyunuyla mı ilgili ya da başka oyuncular artık onu daha güzel tanıyıp nasıl oynamaları gerektiğini mi öğrenmiş durumda? Bilmiyorum. Ne olduğunu sahiden bilmiyoruz. Her şeyi kendine saklıyor, çok özel biri.
Ama bunu söyledikten sonra, onu asla göz gerisi etmem. Zira o bir şampiyon. Ancak düzeyini bir kademe daha üst çıkarmak zorunda kalacak. Forehand’i çalışmak zorunda olacak ve servisi… Servisi birtakım kolay puanlar kazandırmalı şayet bu turnuvayı kazanacaksa.
Aynı düzeydeyse, yani şayet turnuvada en üst düzeyinde değilse, ben Sabalenka’yı ve Coco’yu da en az onun kadar şanslı görüyorum. Bu üçü—Sabalenka… Bence toprak, Sabalenka’nın da en yeterli yeri olmalı zira çok agresif bir oyuncu. Sert kortlara yahut çime nazaran burada daha tehlikeli olmalı. Fakat o da sabrı öğrendi, kısa topları öğrendi ve şu anda oyunundan mutlu görünüyor, özgüveni yerinde. O yüzden onu da en üst sıralarda saymalıyız.
Ve sonra Coco… Bakın, ben Amerikalıyım ve onu 15 yaşından beri destekliyorum. Forehand’i daha düzgün görünüyor. Topa daha uygun giriyor. Ve bence o da şampiyonluk için önemli bir aday. Yani, güzel olan şu ki—bu yıl bayanlar tarafı çok heyecan verici olacak zira tek bir oyuncuyu çıkarıp “sahaya karşı bu kişi” diyemiyoruz.
Swiatek’in en sevdiği yer olan toprakta gelişim göstermesi daha mı kolay olur?
– Bence bu yalnızca son iki haftayla ilgili değil. O bir yıldır turnuva kazanamadı. Evet, geçen yılki Fransa Açık’tan bu yana hiçbir turnuva kazanamadı. Yani bu aslında bir müddettir devam eden bir durum. Ve bence bu yavaş yavaş birikiyor. Ne kadar çok kaybedersen, oyununla ilgili inancını de o kadar çok kaybedersin. Ve öbür oyuncular da bunun farkına varır; artık nitekim bir talihlerinin olduğunu düşünürler.
Ve ben Coco’nun onu yendiği maçları izlediğimde—sanırım son iki maçında Coco onu yendi—oyun boyunca forehand’den forehand’e oynadıklarını gördüm zira ikisinin de forehand’i görece zayıf tarafı. Ve Coco’nun forehand’i Iga’nınkinden daha sağlam kaldı.
Yani bana nazaran, oyuncular artık Iga’ya karşı nasıl oynamaları gerektiğini biliyor. Ve artık onun yenilmez olmadığını da biliyorlar zira birkaç maç kaybetti. Bu yüzden… Bu, Iga’nın özgüven kaybı yaşamasının bir sonucu. Zira bir yıldır turnuva kazanamayan bir oyuncu nasıl bir numara olabilir? Biliyorsunuz, o bir orta dünya bir numarasıydı. Lakin bir yıl boyunca turnuva kazanamazsan, artık bir numara olamazsın.
Yani burada iki bileşen var: Biri, onun kendi oyununa olan inancını kaybetmesi; başkası ise, öbür oyuncuların artık ona karşı talihlerinin olduğunu düşünmesi. Evvelden bu hissiyat yoktu. Lakin artık var.
Bu ikisi şu anda Iga’nın hayatında, daha doğrusu tenis hayatında tesirli olan şeyler. Teşekkür ederim. Bu ortada, umarım düzeyini tekrar bulur. Bakın, ben de şampiyondum ve öteki oyunculara karşı o üstünlüğünü kaybettiğin o duyguyu bilirim. Ve o düzgün biri. Hakikaten âlâ bir insan. Ve onun toprakta—belki de tarihin en güzel toprak kort oyuncularından biri yapan—o düzeye tekrar ulaşmasını umuyorum.
“HALEP’İN EMEKLİLİĞİ SÜRPRİZ DEĞİL”
Simona Halep’in emekliliği sürpriz oldu mu?
– Hayır, zira yaşadığı sakatlıklar… Yani, öncelikle, bence bu sporda olmak onu mental ve duygusal olarak yıprattı. Uzun müddet boyunca bununla gayret etti ve sahiden, ne bileyim… Güya daima savaştı. Ve bu onun gücünü tüketti. Uğraş gücünü elinden aldı.
Geri döndüğünde, Mouratoglou ile geldiğini hatırlıyorum, hâlâ çok fit görünüyordu lakin sonra yeniden sakatlandı. Bedeni artık dayanmaz hâle gelmişti. Kaç defa geri dönebilirsiniz ki? Daima geri gelip yine başlamak… Ayrıyeten, döndüğünde alandaki rekabet düzeyi, ayrıldığı vakte nazaran çok daha yüksekti. Daha fazla derinlik vardı.
Yani artık sırtı duvara dayanmış üzereydi. Bu onun için sahiden sıkıntı bir karar olmuştur, eminim. Ancak bence gerçek kararı verdi.
Simona Halep teniste nasıl bir miras bıraktı?
Ve öteki oyunculardan daha küçük yapılı olduğu için daha çok çalışmak zorundaydı. Ben daima şöyle derim: Sabalenka’nın bir adımı için Simona üç adım atmak zorundaydı. Yani o hakikaten bir “grinder”dı, yani savaşçı ve mücadeleci bir oyuncuydu. Küçük bedenine karşın güçlü vuruşlar yapabiliyordu. Baselinedan agresif oynardı. Lakin bence onun en dikkat cazibeli tarafı çalışma disiplini ve içindeki o savaşma içgüdüsüydü.
Bunlar genç oyuncular için ilham verici olacaktır. Ben daima bu taraflarıyla hatırlayacağım.
Mark Petchey, Emma Raducanu için düzgün oldu mu?
– Evet, bence Mark Petchey ile birlikte daha düzgün oynuyor. Bence çok bilgili biri. Yani, nasıl olmasın zati?
Emma’dan kimi uygun maçlar gördüm. Bence… oyunun zihinsel ve duygusal tarafını daha düzgün kavramış görünüyor. Daha yerleşik, daha istikrarlı biri üzere görünüyor. Ne yapmak istediğini biliyor üzere. Güçlü ve zayıf taraflarının farkında. Oyununun farkındalığı çok âlâ. Ne yapması gerektiğini biliyor.
Ama o da yeniden sakatlık yaşayan oyunculardan biri. Bu kadar sık sakatlanan oyuncular için üzülüyorum. Düzgün oynamaya başlıyorlar ve sonra sakatlanıyorlar. Bu da kesinlikle insanı yıpratır.
Ama Emma birtakım düzgün sinyaller veriyor. Umut vadediyor.
Ve onu izlerken, gözlerine baktığınızda bu defa yüzde 100 kendini adadığını görebiliyorsunuz. Hakikaten bunu yapmak istiyor. Bu işi seviyor. Ve bakın, US Open’ı kazandıktan sonra hayatı büsbütün değişti. Daha evvel şöhret, servet, bu kadar ağır ilgi yaşamamıştı. Bu da onu bir müddet sarstı bence. Lakin artık bence öncelikleri hakikat yerde.
Sadece savaşmaya devam etmeli, oyununu geliştirmeye devam etmeli. Oyuna biraz daha güç katmalı, fileye daha fazla gelmeli, biraz daha çok çalışmalı. Ve bence şu an olduğundan bile daha âlâ bir oyuncu olacak.
“DJOKOVİC BİR GRAND SLAM DAHA KAZANABİLİR”
Djokovic’in, Andy Murray ile yollarını ayırması hakikat karar mıydı?
– Bilmiyorum. İkisi ortasında neler yaşandı, bunu kim bilebilir ki? Yani, içeride ne olup bittiğini bilmiyoruz. Ben katiyen işin içinde değilim. O odada neler konuşuldu, ne tıp stratejiler tartışıldı, hiçbir fikrim yok.
Ama şunu söyleyeyim: Novak üzere tarihin en büyük oyuncusunu nasıl çalıştırırsınız? Bu sahiden çok sıkıntı bir iş. Novak Djokovic’in koçu olmak çok güç ve bence biraz da göz korkutucu bir misyon.
Bilmiyorum, Andy ona o gereksinimi olan “edge”i—keskinliği—verebildi mi? Bence artık zaman Novak’ın aleyhine işliyor. Ve ben ferdî olarak onun en yeterli tenisini oynadığı devrin geçtiğini düşünüyorum.
Bakın, ben de bunu yaşadım. 30’larımın başında, Martina beni üst üste 13 sefer yenmişti. Ve akabinde Monica Seles ve Steffi Graf yükselişe geçmişti. Spikerler daima “Chrissy bir daha Slam kazanamaz” diyordu. Sonra iki Fransa Açık daha kazandım.
Yani bu tecrübemden ötürü, Novak’ın bir Grand Slam daha kazanmasını asla göz arkası edemem. Hâlâ kazanabilir. Lakin benim hislerim… Bu hafta nasıl oynayacağına bakacağız. Fakat hislerim şu tarafta…
Bir sebepten dolayı, onun sert tabanda daha yeterli olduğunu düşünüyorum. Sert kortlarda daha düzgün bir istatistiği var—ABD Açık’ı kazandı, Avustralya Açık’ı kazandı ve hatta Wimbledon’da bile… Roland-Garros bence onun en zayıf Grand Slam’i. Bilmiyorum. Bu hakikaten güç. Bu tıp şeylere veda etmek sıkıntı. Emekli olmak sıkıntı.
Ama bence şahsî olarak işler bu istikamete hakikat gidiyor—bu sene. Teşekkür ederim. Bakın, bu çok sıkıntı. Kimseye “artık oynamamalısın” demek istemezsiniz zira bu çok ferdî bir karardır. Lakin şunu söyleyebilirim: Bence en düzgün tenisini oynadığı periyot artık geride kaldı. Bu, tekrar epik bir maç oynayamayacağı manasına gelmiyor fakat her gün, her maç o seviyeyi sürdürebileceğini düşünmüyorum. Yani 20 yıldır cinste olan bir oyuncu olarak, artık her maçta %100 seviyeyi koruyamazsınız. A oyununuzu her gün ortaya koyamazsınız. İşte bu noktada kaybetmeye başlarsınız.
Bu yüzden şunu söylüyorum: Günümüzde o kadar çok güzel oyuncu var ki… Bir off gününüzde sizi yakalarlar. Novak da bir off gün yaşarsa, birileri onu yakalayabilir.
Jasmine Paolini hakkında ne düşünüyorsunuz?
– Ah, onu unuttum değil mi? Jasmine… Onu nasıl dahil etmem! Aptallık ettim… Evet, muhakkak o kümeye dahil edilmeli. Yani, az evvel saydığım birinci üç ismin yanında o da olmalı. O da orada, üst sıralarda yer almalı.
Gerçekten inanılmaz biri. Harikulade. O kusursuz bir toprak kort oyuncusu. Ve tahminen de tüm üst seviye oyuncular ortasında en çok istikametli olanı. En çok istikametli oyuncu diyebilirim. Yani, her şeyi yapabiliyor. Çiftlerde büyük muvaffakiyetleri var—büyük turnuvalar kazandı. Yani fileye geliş zamanlaması kusursuz. Olağanüstü bir voleci. Hakikat vakitte fileye çıkıyor, düzgün sezgileri var ve neredeyse hiç top kaçırmıyor.
Vurduğu toplar çok ağır. Kaç uzunluğunda? Ne kadar kısa? Sanırım… Ben 1.68 boyundayım ve yanında durduğumda ondan uzundum. Yani 1.62 falan olmalı. Fakat oynarken güya 1.93’lük biri üzere oynuyor. Sahiden. Topa o denli bir spin ve tartıyla vuruyor ki…
Ve onu listeye dahil etmediğim için özür dilerim. Roma’dan evvel bu fikre varmamıştım. Yani Roma’dan evvel, zihnimde daima birinci üç oyuncu vardı. Lakin Roma’da onu izledikten sonra fikrim değişti. Katiyen kazanma talihi var.
Geçen yıl Fransa finaline kadar gitmişti değil mi? Evet, Fransa Açık finaliydi, değil mi? Wimbledon da vardı. Bu iki turnuva. Hatta Wimbledon’da da neredeyse kazanıyordu. Onda nitekim çok şey var. Somut olmayan birçok özelliğe sahip.
Sabalenka’ya baktığınızda “Görkemli güç! Dinamit!” dersiniz. Açık açık görülür. Ancak Paolini saklıdan saklıya tesirli biri. Bilinmeyen bir silah üzere. Toplarına o kadar çok spin ve tartı koyuyor ki, rakiplerinin vuruş noktası çoklukla omuz hizasında oluyor—ki bu da en verimli vuruş açısı değildir.
Ve yalnızca savunmada değil, atakta da çok âlâ. Bilmiyorum… Ancak şunu söyleyebilirim: Geçen yılki çıkışından sonra hiçbir düşüş yaşamadı. İnsan olağanda bu türlü çıkışlardan sonra bir gerileme bekler lakin o formunu yıl boyunca muhafazayı başardı.
Erkeklerde favoriniz kim?
– Tekrar, Roma finalini izledikten sonra… Sinner’ın bu kadar güzel oynaması beni şaşırttı. Tüm turnuva boyunca çok âlâ oynadı. Bu da bize gösteriyor ki… form kaybı yaşamamış.
Ama ben Alcaraz’ı seçiyorum. Zira bence kortun köşelerine yanlışsız kayarak yaptığı hareketleri kimse onun kadar güzel yapamıyor. Kayarak gidip durumu toparlaması dayanılmaz. Ve artık daha disiplinli bir oyun stili görüyorum.
Önceden, repertuarındaki rastgele bir vuruşla puanı kazanabiliyordu. Her an inanılmaz bir şey çıkarabilirdi. Lakin sonra maçlar kaybetmeye başladı zira tahminen de biraz fazla agresif oynamaya başladı, çok zorlamaya başladı. Lakin şimdi… topa tahammülü arttı. Artık 8, 10, 12 vuruşluk rallilerde oynuyor. 4 ya da 5. vuruşta kazanmaya çalışmıyor.
Toprakta olay şudur: Vur, vur, vur… ta ki sahayı açana kadar. Ve sonra saldır. Sabırlı olmalısınız. Ve ben onda artık farklı bir strateji, farklı bir oyun üslubu, daha istikrarlı bir yapı görüyorum. Bu yüzden bence bu turnuvayı kazanmak için hazır durumda.
Roland-Garros’taki en sevdiğiniz anı ya da öykü nedir?
– Ben, Grand Slam turnuvalarına gittiğimde genelde odama kapanan bir oyuncuydum. Çok fazla dışarı çıkmazdım. Ancak birinci gidişimde, Philippe Chatrier annemi ve beni Lido’ya götürmüştü. O vakit 18 yaşındaydım ve daha evvel hiç üstü çıplak bayanların sahne aldığı bir gece kulübüne gitmemiştim. Bu benim için bir şok olmuştu.
Ama bence Paris’in hoşluğu, kentte yürümek, Eiffel Kulesi’ne gitmek… Bunlar asla bıkılacak şeyler değil. Louvre’a gittim, tüm müzeleri gezdim, yalnızca yürümek bile keyif vericiydi.
Kafelerde, bilhassa açık havadaki kafelerde oturmak… Yani, burası benim en sevdiğim iki Avrupa kentinden biri. Ayrıyeten, toprak kort benim zeminimdi. En yeterli sonuçlarımı burada aldım. Yedi sefer şampiyon oldum ve bu bayanlarda bir rekor. Bilhassa de 1985’te kazandığımda… Martina’ya arka geriye 13 sefer kaybetmiştim.
İki buçuk yıl boyunca onu yenememiştim ve sonra o maçı kazandım. Beşerler bana “Senin en özel Grand Slam şampiyonluğun hangisi?” diye sorduğunda her vakit “1985 Fransa Açık” derim. Zira yaşım daha ileriydi, herkes beni gözden çıkarmıştı, genç oyuncular yükseliyordu lakin benim de son bir çıkışım vardı. Karşılığım bu olur.
Jannik Sinner’ın dönüşü hakkında yorumunuz?
– Bence gergindi. Yani… tahminen biraz sıkı, biraz gergin olmasını beklersiniz lakin alana çok olgun, çok serinkanlı bir halde çıktı. Sahiden sakin görünüyordu. Mental olarak… erkekler ortasında en sağlam oyuncu olabilir. Bence… Alcaraz’dan bile daha sağlam. Alandaki öteki herkesten daha sağlam duruyor. Adeta robotik bir duruşu var, baskıyla çok âlâ başa çıkıyor.
Bu baskıyla başa çıkma formu beni etkiledi. Onu üç dört aydır oynamamıştım ve tekrar izlediğimde—vuruşlarının gücü, suratları, derinlikleri beni hakikaten etkiledi.
Ayrıca, büyük bir oyuncu olmasına karşın alanda çok düzgün hareket ediyor. Olağan, Alcaraz kadar uygun kaymıyor. Kayma onun için daha içgüdüsel değil. Fakat büyük bir oyuncu için hayli yeterli hareket ediyor.
O yüzden… mental olarak sakin kalması ve alandaki hareketliliği çok etkileyiciydi. Rica ederim.
İlk Roland-Garros şampiyonluğunuzun 50. yılı hakkında ne hissediyorsunuz?
– Bu biraz baş karıştırıcı. Çünkü… yani, 50 yıl. Vakit nereye gitti? Birinci reaksiyonum bu oldu: “Vay be, 50 yıl geçmiş.” Bu beni çok lakin çok yaşlı hissettiriyor—ki zati öyleyim lakin yeniden de…
Geçmişe baktığımda, Paris’e gelen o genç kızı hatırlıyorum. Birinci yılımda, finalde Margaret Court’a karşı bir break öne geçmiştim. İkinci ve üçüncü setlerde, sanırım. Ve maçı nitekim kazanabilirdim. Kazanmalıydım da. Ancak deneyim burada devreye girdi. Gençtim ve bir Grand Slam kazanmanın ne kadar kıymetli olduğunu tam olarak anlamamıştım. O maçı sıradan bir turnuva üzere oynamıştım.
Ama hayır, olağanüstü anılarım var. Benim için… Philippe Chatrier Kortu daima bana aitmiş üzere hissettirdi. Nadal’la kıyaslamıyorum kendimi, asla. Ancak kendi küçük dünyamda, o korta çıktığımda herkesi yenebileceğimi hissediyordum. Güçlü hissediyordum. Oyun şeklim toprağa çok uygundu. Philippe Chatrier’e çıkmak hakikaten olağanüstü bir histi.
Ve bence hoş olan şu ki… 70’lerin başında, seyirciler bayan tenisinden çok etkilenmiyordu. İlgi daha çok erkekler üzerindeydi—Năstase, Björn Borg, Connors. Bayanlara pek dayanak verilmiyordu.
Ama Martina ve ben birbirimize karşı oynamaya başladığımızda, seyirci bizim rekabetimizi sevdi. Daha sonra Steffi ve Monica geldi. Onların rekabeti de ilgi gördü. Bayan oyuncular daha uygun maçlar çıkarmaya, daha sert vurmaya ve atletik olarak daha güçlü olmaya başlayınca seyirci de ilgisini artırdı.
Ve bence, Fransa Açık bayan tenisini en geç takdir eden Grand Slam oldu. Bunu açıkça söyleyebilirim. Fakat artık takdir ediyorlar. Çok fazla hem de. Bu hoş bir gelişme.
1973’te Court’a karşı oynadığınız finalde, ikinci sette servis atarken maç sizdeydi. Bu maçı hatırlamak istemeyebilirsiniz lakin… O maç size ne öğretti?
Bence bana deneyimin ehemmiyetini öğretti. Maçı bitirebilmek için biraz daha ağır, daha kararlı olmam gerektiğini öğretti. Ve şunu da belirtmeliyim ki, 70’lerin başlarında bayan tenisinde asıl odak noktamız, bayanlar için bir profesyonel cins oluşturmaktı—Virginia Slims Tipi.
O turnuvalar çok değerliydi zira bir tıp inşa ediyorduk. 70’lerin başında, bu bizim ana amacımızdı. Grand Slam’ler o vakitler birinci öncelik değildi. Asıl gaye, 200-300 bayanın geçimini sağlayabileceği bir sistem kurmaktı. Bu, Billie Jean King, ben ve öteki üst seviye oyuncular için daha değerliydi.
Ama Fransa Açık’ta oynadığımda ve Margaret’e kaybettiğimde… o maçtan çıkardığım ders şu oldu: Büyük puanlarda daha güçlü olmalıyım. Maç bitirme fırsatım olduğunda daha kararlı olmalıyım. Bu dersi aldım.
“HİÇ KİMSE RAFA NADAL ÜZERE OLAMAYACAK”
Carlos Alcaraz, Rafa Nadal kadar toprakta baskın olabilir mi?
– Evet, bence… Ama hiç kimse Rafa Nadal üzere olamayacak. Bence… Yani, o kadar harikaydı ki. Adeta Herkül üzereydi. 14 sefer Fransa Açık’ı kazandı, değil mi? 14. Yani… bilmiyorum.
Carlos… Bence Carlos daha çok “her yerde oynayabilen” bir oyuncu. Fransa Açık’ı kazanacak, toprakta şampiyonluklar elde edecek. Fakat Nadal kadar baskın olacağını sanmıyorum zira onun çim ve sert tabanda de misal bir tesir yaratabileceğini düşünüyorum. Oyun şekli tüm yerlere uygun.
Ayrıca her on yılda bir oyuncular daha uygun hale geliyor. Genç yetenekler—Fonseca’lar, Mensik’ler… Arthur Fils… ve Fils… değil mi? Fils üzere oyuncular geliyor. Oyuncu havuzu artık daha derin.
Ama tekrar de Carlos, sizi şaşırtabiliyor. Kitapta yazan her vuruşa sahip.
Nadal üzere değil. Nadal daha sonlu bir oyuncuydu ancak mentalitesi eşi gibisi görülmemişti. O mental güce bir daha kimsenin ulaşabileceğini sanmıyorum.
– Aslında bu soruyu daha evvel yanıtlamıştım lakin senin için tekrar edeceğim.
Bu turnuva özelinde, bu hafta neler olacağını görmemiz gerekiyor. Bu bize değerli bir fikir verecektir.
Yani… toprakta maç kazandı mı? Kazandı mı?
(Evert kendine soruyor, emin değil.)
Bu ortada bunu bilmeliydim, ben yorumcuyum sonuçta…
Evet, bir maç kazandı. Lakin şayet bu formda, birinci ya da ikinci tıpta kaybetmeye devam ederse… onu gerçek bir şampiyonluk adayı olarak göremeyiz.
Daha evvel de söylediğim üzere, yaş almak ve tenisçi olarak yaşlanmak çok farklı şeyler. 15-20 yıl boyunca çeşitte olduktan sonra… yaşınız ilerlediğinde, 30’ların sonu ya da 40’ların başı gibi… artık her maçta A oyununu sergileyemezsin.
Bir Grand Slam kazanmak için yedi maçı da üst üste istikrarlı bir formda oynaman gerekir. Zira rakipler artık çok güçlü. Şayet B ya da C oyununla alana çıkarsan…
Şu anki haliyle oynarsa, kazanamaz. Her maçta fevkalâde oynaması gerekir. Her maç.
Yani… onu ikinci haftada görebilirim. Tahminen yarı finalde görebilirim. Ancak son birkaç haftadaki haline bakarak, bu turnuvayı kazanabileceğini düşünmüyorum. Sanmıyorum.
Bu hafta bize çok şey gösterecek. Ancak bence burada asıl sıkıntı yaş. Vücudu… bedeni en güzel periyodunu beş yıl evvel yaşamış olabilir. Artık doruğunda değil. Hâlâ harikulâde anlar yaşayabilir, evet, lakin bunu istikrarlı bir formda yapamaz.
Iga Swiatek hakkında son notlarınız var mı?
– Bence çok değerli bir noktaya değindiniz ve biz daha evvel bu mevzuyu konuşmamıştık: doping olayı. Bu olayın onu şahsî olarak çok etkilediğini düşünüyorum. Zira bence o, insanların onun hakkında ne düşündüğüne epeyce hassas bir insan.
Saygı görmek onun için çok kıymetli. Gerçek bir rol model olmak istiyor. Ve bu olay, onun gözünde kendi imajını biraz lekelemiş olabilir. Bu olay onu duygusal olarak mutlaka sarstı. Zira tüm bunlar Fransa Açık’tan çabucak sonra oldu. O sıralarda doping tartışması çıktı. Ve akabinde gelen sonuçlar da istediği üzere gitmedi.
O sırada dünya bir numarasıydı. Sonra bir numaralığını kaybetti. Ve artık, Fransa’dan sonra sıralaması kaç olacak bilmiyorum… Dördüncü ya da beşinci mi?
—Beşinci, o denli mi? Tamam.
Ve üstüne bir de turnuva kazanamamak… Bu da sizi hem zihinsel hem de duygusal olarak etkiliyor. Ve o katiyen bir “özgüven oyuncusu”. Tıpkı birden fazla üst seviye oyuncu üzere. Onun için özgüven çok kıymetli.
Ama artık eskisi kadar yüksek özgüveni olduğunu sanmıyorum. Ve bunu en çok forehand’inden anlayabiliyorum. Topa vuruşlarında biraz isabetsizlik var üzere görünüyor. Bazen “shank” yapıyor, yani topu çerçeveye denk getiriyor. Forehand’i artık eskisi kadar sağlam değil.
Ve uzun rallilerde, başka oyuncular bilhassa onun forehand tarafına saldırıyor. Son bir yılda forehand’i tekraren çöktü—önceden görmediğimiz kadar.
Ayrıca servisi de geliştirmesi gerekiyor. Bence ikinci servisi hâlâ amaç pozisyonunda. Sabalenka ve Coco üzere return’de çok yeterli olan oyuncular için bu servis kolay bir maksat oluyor.
Ve mesela, Ostapenko’ya altı sefer üst üste kaybetmiş olması… Bu cins istatistikler onun özgüvenini aşındırıyor. Bu durum onda iz bırakıyor.
Peki özgüvenini nasıl geri kazanacak?
Bence Fransa Açık’taki birinci birkaç maçında, mutlaka utangaç oynamamalı. Alana çıkıp vuruşlarına güvenmeli. Agresif olmalı. Tahminen sahayı daraltmalı, biraz daha ortaya oynamalı. Vuruş zamanlamasını bulmalı. Servis üzerinde çalışmaya devam etmeli.
Ama tekrar de avantajına olan şey, bu kortun suratı. O bu suratları seviyor. Orta-yavaş denebilecek bir yer. Başka toprak kort turnuvaları biraz daha süratliydi. Burada ise vuruşlarına hazırlık için daha fazla vakti olacak.
Ve unutmayalım, bu korta dört sefer şampiyon olarak çıkıyor. Bu kort onun meskeni üzere. Bu da her sette ona fazladan iki oyun özgüven kazandırabilir. Birinci hafta boyunca ritmini bulabilir, oyununu tekrar rayına oturtabilir. Bakalım bunu başarabilecek mi.
Chris Evert’ten Swiatek’e ferdî tavsiye:
– Bu ortada, bir şey daha eklemek istiyorum. Hani bazen bana “Ne tavsiye edersiniz?” diye soruluyor ya… Şöyle söyleyeyim: Martina’ya karşı 13 defa üst üste kaybettiğim periyotta ben de bu noktadaydım.
Bazen kendini kandırmak gerekir. Kendini blöflemelisin. Yüzde 100 emin olmasan da, kendini özgüvenli hissetmeye zorlamalısın. Kendinle konuşmalı, kendini motive etmelisin. Vuruşlarını inançla yapmaya kendini ikna etmelisin.
Temele dönmelisin. Ayak hareketlerini oturtmalısın. Spini artırmalısın. Geniş amaçlara oynamalısın.
Yani seni şampiyon yapan o sade oyuna geri dönmelisin.
Grigor Dimitrov hakkında ne düşünüyorsunuz?
– Bence onun gibilerden çok var. Öncelikle, idmanda baskı yoktur. Bir şey kazanma baskısı olmadığı için daha rahat olursun. Daha hür oynarsın. Yani, bu bir “yenilik” değil.
Ve tavsiye olarak… Ben bir maçta gerildiğimde, kendimi rahat olduğum bir konuma koymayı hayal ederdim. Görselleştirirdim. Zihnimde, rahatça kazandığım puanları tekrar tekrar oynatırdım.
Majör final öncesinde bile bunu yapardım. Kendimi zihinsel olarak önde gidiyormuşum üzere hayal ederdim.
Ayrıca, bu oyunun bir kısmı da bedeni denetim etmektir. Buna “baskı” diyoruz ve herkesin kendi küçük balonunun içinde bunu çözmesi gerekir.
“Neden geriliyorum?” sorusunu kendine sormalısın. “Ayaklarımı mı kullanmıyorum? Topa gereğince sürat mı katmıyorum? Topu fazla mı itiyorum? Niyetlerimle mi oynuyorum?” Bunları tespit edip düzeltmelisin.
Örneğin: “Şu vuruşta elimden gelenin en düzgününü yapacağım lakin topu içeride tutacak kadar spin vereceğim.” Bu büsbütün sorun çözme sorunu.
İşte şampiyonlar bu yüzden bir üst düzeydedir. Zira baskı altında tahlil üretirler.
